Dubovačke procesije odvijale su se za Uskrs i Tijelovo. Za početak im se ne zna, a trajale su sve do 1945. Vodili su ih svećenici pod nebnicom (baldahinom), uz vojnu pratnju, građanstvo, školsku djecu, članove raznih društava, cehova, a kadeti su procesiju pratili ispaljivanjem počasnih salvi. Nebnicu su nosili članovi cehova u svečanim odorama, potom ugledniji građani, ili članovi crkvenog odbora. Pratile su ih nabožne pjesme – pjevačka društva su pjevala, a gradska ili vojna glazba je svirala. Procesije su kretale iz crkve Majke Božje Snježne, spuštale se u današnju Šporerovu, potom nastavljale putem uz Kupu, te se Marmontovom alejom i Dubovcem opet vraćale u crkvu. Prolazile bi pored četiri do pet „oltara“ (zvali su ih „hutice“), a svećenici bi obavljali dio crkvenog bogoslužja. Prva se hutica nalazila kod „stare općine“ / kuće Vinski u Šporerovoj, potom kod kuće Ribić – Mađarić (danas Dubovac 2 – 4), a onda su se obično nizale od Marmontove 1 (kuća Zupančić), pred župnim dvorom i kućom Salamon – Pfeffer, završavajući kod križa ispred župne crkve, a to je bio i red kretanja procesije.
Nakon bogosluženja, svjetina bi pohrlila u pivovarsku restauraciju, kod Poglajena, k Baliji, ili pak pod licitarske štandove na gvirc ili ostale đakonije. Sve je to bilo popraćeno, uz mnogo prašine, razdraganim sajamskim veseljem i cikom nebrojene djece. Izvor „Svjetlo“ 1999., Bruno Foschio.
Priredila Biserka Fabac